Will be back for 2013

Whoa. Ang tagal kong di nag-update. Di ko na din natapos yung wishlist ko. Shocks. Ano  ng nangyayari sa blog ko? madaming bagay ang pumapasok sa isip ko pero wala akong nai-share kahit isa. kaasar. Anyway, 2013 will be full of updates, full of experience. Dito tayo mag-uusap. probably mababago na din yung format ng blog. New Year, new entries and new adventures. Busy lang talaga ako this season. Work, parties and the like. Ano bang gusto niyong pag-usapan for the coming year? You may comment it if you want. Feedbacks are welcome. Yeah yeah yeah!!



*Note:
Less typo for 2013 also. Hahaha.

Dear Santa..

Ilang raw nalang. Pasko na. Sabi nila ang pasko daw para sa bata. Pero ako, may wishlist pa din ako para sa pinakahihintay na araw na ito.

1. Shoes.

Nakabili ako ng katulad pero eto talaga yung dream shoes ko. Bumili ako ng fake for the sake na may magamit sa isang event.

2. Bag

Nang maka-graduate na yung bag ko. Hahaha!!

3. Guitar.


Gusto ko matuto maggitara pero wala pa kong sariling gitara. Sa tingn ko magiging effective na motivation kung makakatanggap ako. Hahaha!!




..

Inaantok na ko. Itutuloy...

Loveless?

"Life has two aspects. Masaya at yung malungkot. Hindi palaging gusto ka ng taong gusto mo."

-Caller, Tambayan 101.9

Lahat ng tao may iba't-ibang gusto. Iba-iba ang standards. Kaya ang resulta, madalas di tayo nagkakapareho ng nagugustuhan. Tulad nalang sa pag-ibig, kung gusto mo yung isang tao, hindi mo pwedeng kontrolin na magustuhan ka niya. Malay mo di niya mahanap sa'yo yung gusto niya sa isang tao. Pwedeng magustuhan ka niya, pero pwedeng sa ibang bagay. Pwedeng gusto ka lang niya bilang kaibigan. Di niya nakikita na maaring para kayo sa isa't-isa. Kung naaalala niyo sa luma kong entry, "Lahat ng bagay may oposisyon". Kung doon nabanggit ko yung magagandang bagay tungkol sa oposisyon, syempre may part na minsan masasaktan ka dahil sa oposisyon na yan.

Kung ayaw niya sa'yo, anong magagawa mo? Ang una kong naisip sa tanong na yan ay..

Tanggapin mo sa sarili mo na di lahat ng gusto nakukuha. Sa pag-ibig, di uso yung "What <Name> wants, <Name> gets". Isa sa pinaka mabisang hakbang sa matiwasay na pag move-on ay yung pagtanggap. Kung hindi kayo, e di hindi. May magagawa ba tayo? Malay mo..

Alamin mo kung anong gusto niya sa'yo bilang isa sa mga kakilala niya. Syempre imposibleng wala syang magustuhang kahit ano sa'yo. Kung halimbawa gusto ka niya bilang kaibigan, gawin mong maging isa sa pinaka-mabuting kaibigan. Minsan naman gusto nila ng parang "kapatid image", e di gawin mo. Kung tutuusin mas masaya yun. Nasa sa'yo nga lang kung paano. 

Masaya umibig. Masakit ang di magustuhan. Pero sa kahit papaano masaya maging mag-isa. Magagawa mo ang lahat. Di kailangan magmadali, sabi nga:

"Kailangan lang ng PERFECT TIMING."

-Anna Dominique Reyes, Blogger -Ngiti Tayo, Kaibigan

Tikas look.

Sa panahon ngayon, masyado nang delikado ang makipaghalubilo sa mga estranghero. Mga estranghero na nakakasalubong mo sa kalsada. Di mo alam kung sino ang may masamang balak o wala. Pero isa sa mga dahilan kung bakit may mga taong nabibiktima ng mga masasamang estranghero ay yung kung pano nila dalin ang sarili nila. Yun bang muka kasi silang masyadong mabait at madaling utuin. Di ko naman sinasabi na lahat ng maamo yung muka e madaling utuin. ibig ko lang sabihin e, madalas kasi isa yun sa mga tinitignan ng mga masasamang estranghero. At dahil diyan, may solusyon na! (Tenenenen tenen!!)

INTRODUCING:


*Drum roll..*



THE TIKAS LOOK!

Oo. Yan mismo. Syempre sino ba naman ang hindi mangingilag kung may makakasalubong ka sa daan na kung makalukot ng muka e, kulang nalang ipangbato sa paper fight. (Yung laro ng mga estudyante na nagbabatuhan ng nilamukos na papel) Isa pa, bukod sa pang-iwas sa mga masasamang-loob, proteksyon din ito sa matinding sikat ng araw habang nag-aantay ng FX.

Di na kailangan ng baril. Di na kailangan ng Pepper spray. Di na kailangang ng self-defense. All you need is "The TIKAS Look".

Wala akong gana mag-lagay ng entry these past few days due to personal problems.. I mean, emotional problems. Di ko alam. Paranoid ata ako. Pero thankful ako for at least having some friends na mag-uplift sa'yo. Nandiyan sila para kahit papano mapangiti ka, mapatawa. Kahit na alam nila sa likod ng mga tawa na 'yon, may babaeng nag-uumiyak. Di alam ang gagawin, nag-iisa.

Di kasi ako yung tipo ng tao na ma-pride. I don't care kung sino ang may kasalanan. All I care about is, kung mahalaga ka sa'kin, ayoko na may conflict tayo. Some people told me na hayaan ko lang. Pero minority ang nagsabi, habulin ko, magsorry, kausapin ko kahit na anuman yung mangyari, ibaba ang pride.


Move on...


Madaming beses ko yan narinig ngayong araw na 'to. From school hanggang sa work. I don't know what it means pero, ewan. Di ko alam kung makakatulong ba sya sa'kin o hindi.

I am in the state of confusion yet in the state of enlightenment. (Parang sinalumang panahon lang.)

I hate you November 13!!

Akala ko ordinaryong araw lang ngayon. Pero hindi. Akala ko lang. Di ko akalain na ganito.

"Wala Macy.. Pikon ka!"
"..."

"Bitter ka?"
"... " *iling*

Oo, aaminin ko napikon ako sa kung ano man ang nangyari kanina. Takot kasi akong magmukang mahina sa harap ng madaming tao. Although simpleng bagay lang yung pinag-uusapan. Pero, ang tanga tanga ko lang. Di ko napansin may masama na ng loob yung mga taong nakapaligid sa'kin. Masakit. Di man lang ako gumawa ng paraan para makabawi. Agad. Ngayon sinong nahihirapan. Ako din naman. Ang bigat sa puso. Oo pagod ako sa trabaho, pero sino ang makakatulog sa ganitong sitwasyon? Ang hirap. Nakakawalang gana sa mga bagay bagay. Hindi ko na alam gagawin ko.


PS.

SORRY. </3

Expanded.

Gusto ko lang ibalita sa mga natitira ko pang readers at future readers ko na.. May extension na ang blogspot ko sa tumblr. Yay! *may applause* Although under major construction pa sya, nilabas ko na kahit na sa mga oras na ito ay isa palang ang entry ko. Masyado lang siguro akong excited. Hahaha!

Kita kita nalang tayo sa tumblr. ;)

Kaibigan.

Sabi nga nila: Lahat ng bagay may oposisyon. May maganda, may panget. May seksi, may mataba. May matalino, at meron namang sadyang matalinaw lang. May maliit, may malaki. May itim, may puti. Madami yan. Ikaw na bahala magdagdag.

Karaniwan nating maiisip kapag narinig natin yung salitang oposisyon e, negatibo. Tipo bang: "Bat pa nauso yang oposisyon na yan?"

Pero nung isang araw. Natuwa lang ako. Kasi masasabi kong di pa din hadlang ang oposisyon sa ibang bagay. May nakita kasi akong magkaibigan, dalawang lalaki mga high school student sa isang prestihyosong paaralan. Umaambon nun at ang may payong ay yung mas maliit. Oo, kasi naman hanggang balikat lang sya nung kaibigan niya. Tapos sya pa yung may hawak nung payong. Pero may narinig ako dun sa usapan nila. Konti lang naman. Di na eksakto dahil nakalimutan ko na pero parang may competition ata sila next week at kasali yung maliit. Basta yun, tutulungan daw sya nung matangkad. Ewan. Ang hirap lang idescribe. O sadyang mababaw lang ako para maintindihan sila.


Sabi ko nga: Sa pagkakaibigan, ano ka man, ano man sila. Kung pare-parehas kayo ng trip anong magagawa ng iba. Maliban nalang kung sinali niyo sila.

Stainless Longganisa.

Kanina, maaga natapos yung natatanging kong subject. Kasabay nito na walang prof yung mga kasama ko tumambay sa canteen. Dahilan para walang mangyari sa amin. Maaga nagkaayaan umuwi, pero ako nag-aalangan dahil 5pm pa trabaho ko. Anong gagawin ko?

Trinoma. Naalala ko kasi may bibilin akong kung ano. Tapos, gaya ng orasyon ko sa tuwing pupunta ako sa mga mall, dadaan ako sa Bookstore. Tapos nagtingin ako ng libro at muling kong natagpuan ang likha ni Bob Ong na Stainless Longganisa. Noong unang beses ko sya nabasa, napangitan ako. Boring. Di katulad ng ABNKKBSNPLAko?! at ng Bakit Baliktad Magbasa Ng Libro Ang Mga Pilipino? Pero dahil sa laki ng pinagbago ko ngayon. Kasi nga bigla akong nagkainteres sa pagbblog. (Salamat sa mga idolo ko. :""">) Binili ko sya. At binasa kong muli. Oo, luma pa yung panahon na yun. Di  pa ganun ka-high tech ng mga kagamitan. Pero magaganda yung mga nakalimbag. Kumbaga nga sa uso e, "All time favorite" Ang mga nakalagay. Muka mang baduy, pero kung iintindihin mo may sense. Nakaklahati ko palang yung libro pero dami ko ng natututunan para maging mas epektibong blogger. Alam ko naman kasi na 95% sa blogs ko e, walang kwenta. Dahil din sa librong ito, mas lalo akong nagkainteres sa pagpapaunlad, di lang ng blog ko kundi pati na din ng sarili ko.


Unti-unti alam ko may improvement na magaganap. Ayoko na naman kasi magsayang ng pera at pagod tapos mapupunta lang sa wala.


Sayang nga yung mga naiisip ko kapag di nakaharap sa computer. Mga ideya na sana ay naibahagi ko. Oo. Tamad kasi ako. Pero masipag ako mag-isip. May naiisip ako na mga magandang bagay, madalas di ako nakaharap sa computer. Tinatamad ako magsulat kaya pag nakalipas ang limang minuto, expired na yung ideya ko. Di ko na maaalala at tuluyan na syang mababaon sa limot.


Masipag naman ako magsulat e. Katunayan, Nabigyan ako ng prof ko ng activity na isulat daw ang biography namin. At di ko na inaasahan na napakahaba ng magagawa ko. Kung di lang nagmamadali yung mga kaklase ko e, baka nakalimang pahina ko. Kaso nakadalawa lang ako. Super short cut.


Ewan ko. Pero hanggang ngayon nag-aalanagan ako. Pero sa tulong ng sarili ko sana magawa ko 'tong mga bagay na ngayon lang sumagi sa isipan ko. Pagsagi na magkakaroon ng malaking marka sa 'kin bilang manunulat.

Why Divi? Whyyyy?!

Last night pag-uwi ko, natatawa ako na ewan sa bungad ng nanay ko:

Mama: Macy, nalaslas yung bag ko kanina.
Ako: Wee? Saan?
Mama: Sa Divisoria. Nag-Divisoria kasi kami ni Tita Helen mo kanina e.
Ako: Aw. May nakuha sa'yo?
Mama: Yung coin purse ko na palaka. (Yes, mahilig kami sa wallet na palaka. XD) Buti nga di yung ATM mo e.
Ako: *Troll face* Luhh. Nako ha.


Ewan ko ba bakit trip lang kami ng tadhana kapag nasa lugar na yan. Di ko alam kung magkaka-trauma ako or what. Pero naka-move on naman na ako sa nangyari sa'kin before. Lalala.



--
Dear Divi,

Sana last na si Mama.

-Macy :D

Tetris. Ulit.

Tetris naman with Ate Nikki. Oo. Panalo ako diyan pero talo pa din ako. Kaadik lang.

In love?

AKO:  Bakit kapag nandito ka sumasaya araw ko.. ♪♫

Mama: Sino yang "Kapag nandito ka.." na yan. 

AKO: Wala a. :"""> (Kinilig secretly.)

LOL. Haha! Wala lang. Masama bang kumanta ng ganyan kapag umaga? Maganda gising ko ngayong week kahit na 3hours nalang ako nakakatulog. Na naman. Ewan. Stressless. Natutuwa lang siguro ako sa mga nagaganap ngayon since Christmas season is already in the air. 

Haha! So ayan. Masaya na ulit akong magbblog simula ngayon. Wala na munang bad vibes. Yeah.

Second Sem. Sooo?

Wala lang. Di ako excited sa 2nd sem. Actually, at this moment, di pa ako nakaka-enroll. Ewan. Kaka-bukas ko. Hala, inabot na ko ng first day ng 2nd sem. Lol. Ako na tamad. Nakakatamad mag-enroll pero gusto ko na mag-aral. Oo. Motivated ako nowadays. Kasi inspired ako pero di inspired. Ewan,  pero okay na din yun. Good vibes sa school, good vibes din sa work, equals.. HELLO GOOD VIBES. Lalala.

Hello Gen Meet.

Kagabi overnight na naman kami sa work. Pero masaya. Hahaha! Meeting meeting daw kami. Pero ang lumabas parang "Semi Party" ang nangyari. Pano naman kasi. Mas madami pa yung tawa kesa sa seryosong usapan.

Sabi ko nga kagabi: "Naks, first time na walang nakatulog sa Gen. Meet. ah." Sabi naman ni Abby: Syempre, sino ba naman ang makakatulog e, nag-Gangnam Style pa tayo."

Oo. Sumayaw kami ng Gangnam Style. Pati ako. XD

Masaya kahit walang tulog. Pero umaga na ko nakauwi dahil nagpalipas muna ako ng madaling araw sa store. Nakakatamad umuwi ng madaling araw.



Ngayon ko lang nasabing: Masarap magtrabaho.

Promote.

Kung maalala niyo yung old post ko na nagpromote ako ng blogsite. Andito ako ulit magppromote. Like niyo yung entry na 'to. Kailangan lang para sa Saranggola Blog Awards. Basta paki-like nalang po. At tatanawin na malaking utang na loob mula sa inyo. Maraming salamat.

Ako si Nikki, Laking Quezon City

Epic All Night.

As usual, pagkagaling ko ng work I used to ride to buses para makauwi dahil sarado na ang MRT station. Kaso kanina ang epic lang. Nasa kalagitnaan ako ng byahe from workplace to SM North (which is my first stop.) E may naramdaman akong di maganda. Mahirap pigilan. Geez, naiihi ako. Hahaha!! Sabi ko, kaya ko yun. Mapipigilan ko yun hanggang pag-uwi. Kaso, di e. Medyo nahihirapan na ko, ang alog pa nung bus. And worst, sarado na ang malls para makahanap ng CR. Ang nasabi ko na lang sa isip ko: Anong gagawin kooo?!

Nakarating na ko sa SM North, sa may Annex ako binaba tapos may nakita kong guards malapit dun sa bangko. Nagtanong na ko.

AKO: Kuya, may malapit ba na CR dito?
GUARD: Wala na e.. Ay sa Padis bukas pa doon.
AKO: Sa Padis?
GUARD: Oo, akyat ka sa taas.
AKO: Sa taas talaga kuya?
GUARD: Oo bukas pa yun.

Shock. Papasok ako sa isang lugar para lang maki-CR?! Nakakahiya. Pero nasabi ko nalang din sa sarili ko. Anong mas nakakahiya? Ang abutan ng di maganadang pangyayari o maki-CR ng maayos upang mailabas ang di kanais-nais na pakiramdam. Naisip ko naman: "Mag-isa lang ako. So DI masyadong nakakahiya kung gagawin ko."

So ayun. Naglakas na ko ng loob na pumasok sa Padis (mag-isa) para lang mag-CR. At syempre. Success!



--
Pagpasok ko sa Padis, maingay, party people ang mga tao dahil Gangnam Style yung tugtog. Tas isa lang yung naalala ko. Haciendaaaa! Kagabi pa namin pinag-uusapan ni Ate Nikki na gusto namin bumalik ng Hacienda para makapagsaya. Nakakamiss lang sobra.

Blog.

ssajnsjdfhlodhjsdfhoieuhlsjnfofhosjhfoeh.

May Dumadating.. Para Mang-Iwan.

Bakit kapag para sa'yo may attachment na yung isang tao, masakit na malaman na mawawala sya. Okay, it might not be forver pero alam mo yung: Hello, nakakamiss din kaya ako. Oo, walang namamagitan pero.. Shizz. Naiinis ako pag may nakikita ako e. Di ko na alam. Kahit naman bumalik sya, di pa din naman kami magkikita e.

Suko na ko. <///3 Lagi nalang ganito e. May dumadating para mang-iwan.

♪♫ It's even harder to picture. That you're not here next to me..




Readers: Kokonti muna siguro updates ko.

Alejandro Manzano.

Since wala akong magawa kanina kasi naman. Walang online. Di ako sanay. Tinatamad naman ako na maglaro. So naghanap nalang ako ng papakinggan ko. Yun nga lang di ko masyadong trip yung upbeat at naghahanap ako ng maganadang pag-aralan sa gitara. (Pero di ako marunong maggitara.) Naghanap ako kay Sungha Jung. Pero di ko feel kasi di naman kumakanta si Sungha Jung. Boring. Then pag-click ko nung Payphone (Yung original ng Maroon 5 ft. Wiz Khalifa) May lumabas na Boyce Avenue version. OMG! Oo nga pala. Namiss ko lang makinig ng covers nila since crush ko yung vocalist. Hahaha!!

Wala lang. Ang sarap lang matulog kung ganyan ka-gwapo yung kumakanta so as yung boses. :""">

Maulan.

Kung di ko lang alam na October palang ngayon, iisipin ko na kaagad na February na ngayon. Bat naman kasi pagbukas ko ng Facebook account ko e, puro mga pang-inlababo na status yung lumabas sa news feed ko. Yun bang mga "lovers" na nag-uusap sa status ng partner nila. Tss.

Di ako bitter.

Bat naman kasi kung kailan pa ko may namiss saka pa sumabay yung mga ganyang status. Naalala ko lang tuloy yung nakaraan. 

Naka-move on naman na ko. Pero syempre, naging parte na sya ng buhay ko imposible namang di ko sya maalala kahit minsan. Abnormal lang yung makakalimot kung pinahalagahan minahal mo yung tao diba. Gets mo?

Drama dramahan naman ako. Tag-ulan lang kasi. Malamig. Malamig. Mag-isa. LOL! 

Back to Basics.

Nung isang araw naglagay  ako ng entry na nagsasabing may Trainee na ako. Pero I was surprised na, OMG trainee na naman ako. Since kailangan na nila ako ilipat ng working station. Kanina nagstart yung training at I was like: "Bago?! Bago?!"

Well, sana lang maging maayos yung training ko. Kaya yan. Welcome to the Kitchen (FF Station), Macy!

The Getaway 2.

Sa sobrang dami ng naganap dun sa sinasabi kong lakad namin sa Pampanga last weekend, di ko alam kung ano ang ikukwento. Pero dahil nai-blog na ni Ate Nikki yung aming "Pampanga Escapade" na tinatawag niya, basahin niyo nalang dun at dadagdagan ko nalang. Haha!

1st Day

Bat may adventure? Ako ang may pakana. Oo, alam ko papunta sa Pampanga pero malituhin ako kaya medyo nagkagulo kaming lahat.

Habang bumabyahe:

"Malayo pa ba tayo? Ako kasi malapit na sa puso mo e."
"Ang lakas ng hangin, nililipad tuloy puso ko palapita sa'yo."
"Inaantok ka ba? Nakahanda na kasi yung hihigaan mo sa puso ko e."


(Speechless na ko sa sobrang kilig. Hahaha!!!)

Habang nagpapahinga kami ng makarating kami sa tutuluyan namin, naisip naming manood ng TV. Sayang naman kasi kung ang laki laki niya tas di man lang namin gagamitin.

Di talaga namin kasama si Ate Nikki dahil nandun sila ni "Kuya" sa taas. pinag-uusapan yung mga gagawin namin. Kasalukuyan naming pinapanood yung "First day High" niyan. Hahaha!

Swimming. Di ko alam kung anong magiging reaksyon ko sa part ng "Escapade" namin na 'to. Napatunayan ko lang na di para sa'kin ang swimming. Salamat sa effort ni Kim na turuan ako. Pero kahit na anong gawin namin. Hanggang dun nalang ata ako. Hahaha!!

Pagkatapos ng swimming plano na namin kumain at pagkatapos ay paparty na . Kaso, Pagkatapos namin maligo at magbihis, yung tipong paalis na kami, biglang nagbrown-out. Nag-semi panic ang lahat dahil di rin namin alam kung ano ang pwedeng mangyari. Pero buti nalang at nagkaroon muli ng ilaw bago pa man kami nakaalis.

So sa wakas, makakakain na kami. Ang plano: Jumong's Korean Restaurant. Korean restaurant ang napag-usapan dahil sa'min nga ni Kim. Papunta pa lang kasi ng Enclave, mas inisip na namin kung san kami kakain kesa sa tutuluyan namin. Kaso sa kasamaang palad, sarado yung Jumong's. Wala na kamimng magagawa kundi humanap ng ibang makakainan. Buti nalang nakita namin yung Sum Na Ra Korean Restaurant. Although walang shabu-shabu kagaya sa Jumong's, solve na din.

So ayun na nga, tinutuloy ko lang yung kwento.. Pagkakain nag Central muna kami habang naghihintay nga ng oras sa Hacienda.

Hacienda. Tipikal na party party lang ginawa namin. Pero sa pag-uwi ako natawa na ewan. Lumabas yung mga usapang"

"Tumigil ka nga, sampal sampalin kita diyan e."
"Wag mo akong sampalin, dahil di ako sampal." (Labo 'no.)

"Pano yan, pulis ako?"
"Mas pulis ako sa'yo. Ano kaya ako.. PO234A34576.." 

"Hoy Pikachu." (Sino si Pikachu?)

"Pupunta yang si JP sa Taiwan bukas e." (Sino si JP. At aba, bukas na bukas din pupunta na sya ng Taiwan.)



Nakalimutan ko na yung iba at baka magalit na sya sa'kin. Peace.

2nd Day. Last day. (Malamang. Overnight nga lang e.)

Maaga kaming nagising lahat. Nagising kami para matulog. Hahaha! Wala na kong makwento dahil lang sa nagkatamaran lang kami umuwi pero wala kaming magagawa dahil kailangan na talaga namin umuwi.




*Yun lang. Haha! Credits to Kim sa pictures. :)

Unwanted feeling.

Kakagaling lang namin from Pampanga pero I still have a feeling ng pagkabitin. Pero sulit naman yung stay namin dun. (Labo ko lang.) Pero kasi, alam niyo yung feeling na: Tapos na. Back to reality, puro problema na naman pagbalik. Nakaka-stress lang. 






*Syempre ilalagay ko dito lahat ng nangyari sa overnight namin.

Masarap maging stressed, kahit minsan.

Hell week ngayon dahil sa sangkatutak na final exam. And sa wakas, natapos na. Dumagdag pa ang stress sa trabaho. Sangkatutak na complains for the week and syempre ang di nawawala sa lahat, ang short. Hahah! So what? Kaya yan.

Daming tao kanina sa work kasi magkakaroon ng midnight sale bukas sa mall na pinagtatrabahuhan ko. Nagkataon pa na pagbaba ko sa station ko kanina sabi ng manager ko:

"Macy, magbreak ka na. Dami niyong kahera e."

AKO: "Hala sir, kaka-in ko lang. (Uminom ako ng Enervon bago mag-in.)

SIR: "Okay lang yan. Sige na magbreak ka na."


So wala na kong nagawa. Nagsulat ng meal at nag-break out. After ko kumain uminom na naman ako ng Enervon at nakiinom ng softdrinks (Oo, may "S" kasi iba-ibang softdrinks ininom ko para di ma-hypogly.) Isama pa yung 1/4 na baso ng energy drink. Kailangan ko kasi ng energy since wala na akong break at magtatrabaho ako from 4-10pm. With a trainee.

So what about the trainee? First job niya ata so sobrang naninibago sya sa buhay ng may trabaho. So yun, medyo nagkagulo kami dahil sa taranta niya. Na nagresulta para mataranta din ako dahil nakikisabay sya sa customer ko. Pero okay naman sya. Ganun lang talaga sa simula. At least, TRAINER na ko.




Masarap ma-stress, kasi mararamdaman mo yung saya kasi alam mong pinaghirapan mo. 

Yieee.

Di naman masyadong halata di ba? :""">

YOU make me smile.

You're better then the best
I'm lucky just to linger in your light
Cooler then the flip side of my pillow, that's right
Completely unaware
Nothing can compare to where you send me,
Lets me know that it's ok, yeah it's ok
And the moments where my good times start to fade

You make me smile like the sun
Fall out of bed, sing like a bird
Dizzy in my head, spin like a record
Crazy on a Sunday night
You make me dance like a fool
Forget how to breathe
Shine like gold, buzz like a bee
Just the thought of you can drive me wild
Ohh, you make me smile

Even when you're gone
Somehow you come along
Just like a flower poking through sidewalk crack and just like that
You steal away the rain and just like that


You make me smile like the sun
Fall out of bed, sing like a bird
Dizzy in my head, spin like a record
Crazy on a Sunday night
You make me dance like a fool
Forget how to breathe
Shine like gold, buzz like a bee
Just the thought of you can drive me wild
Ohh, you make me smile

Don't know how I lived without you
Cuz everytime that I get around you
I see the best of me inside your eyes
You make me smile
You make me dance like a fool
Forget how to breathe
Shine like gold, buzz like a bee
Just the thought of you can drive me wild

You make me smile like the sun
Fall out of bed, sing like a bird
Dizzy in my head, spin like a record
Crazy on a Sunday night
You make me dance like a fool
Forget how to breathe
Shine like gold, buzz like a bee
Just the thought of you can drive me wild
Ohh, you make me smile 

Inlababo lang. :)

It's like I don't want to let go anymore...

Bad Vibe.

Nakakairita yung mga taong paasa. Yun bang ang sagot nung una "Yes". And then Kung kailan malapit na. Bigla nilang sasabihin "No". Nakakainis kasi sabay pa. Ang malas ko lang. Alam mo yung nag-inform ka sa kanila ahead of time. Tas may konti lang nangyari, binawi na. Walang isang salita. Pati tuloy ako madadamay. di ba nila naisip na iisipin nung mga taong kausap ko na ako yung walang isang salita. Di kasi sila yung kaharap e, kaya malakas ang loob nila magpaasa. Pero may magagawa ba ko? Mas mataas sila sa'kin.

Kanina ko pa gusto ilabas 'tong sama ng loob ko. Nadamay tuloy mga customers ko kanina. Kung sino man kayo na nasungitan ko kanina, Patawad.

I miss you. (May pinanghuhugutan version.)

Recently, nagiging malungkutin ako. For the first time.. Nakamiss ako agad ng isang tao. Yun bang parang ang tagal matapos ng araw kasi wala sya. Para bang nakakatamad bumangon sa higaan dahil alam mo na di mo sya makikita. Di sapat ang teknolohiya. Kasi iba pa din yung nakakasama mo sya. 

Concentration makes a rhythm.

Nung High School ako, pag wala kaming teacher favorite naming maglaro ng "Concentration". Eto yung game na parang magpapasahan lang kayo ng number pero dahil sa pabilis ng pabilis yung ikot ng laro niyo, mahihilo ka at matatalo. Pag natalo ka ikaw ang mapaparusahan batay sa napag-usapan.

Kanina, after final exam naisip namin maglaro ng concentration. Ako ang nag-aya. Nung una halos lahat ayaw kasi di daw sila familiar sa game, pero dahil sa mapilit ako. Natuloy ang laro. Nag-enjoy naman sila di dahil sa laro, kundi dahil sa parusa.

Sino ba naman kasi ang di mababaliw sa mga parusa? (Blame Kim.)

• Papapak ng 3in1 na coffee pero di nakahalo sa tubig. Powdered.
• Flat tops na may asin.
• Flat tops na may brown sugar, asin at powdered 3in1.
• Flat tops na may brown sugar, asin, powdered 3in1 at Marty's crackling na sinawsaw sa suka.
• Yung finale, isang kutsarang powdered 3in1 na may kalahating kutsara ng brownsugar na may suka.

Madami pa yan. Paghaluhaluin niyo lang yung mga nabanggit sa taas at yun na yun. At pagkatapos, nagkaroon na ng giyera sa tiyan ko. Di ko na alam. 

Jealous part 2.

Nakakainis yung mga taong pinagkatiwalaan mo sa isang bagay, pero sa bandang huli sila din pala yung tatalo sa'yo. Yun bang alam na nilang magseselos/nagseselos ka, pero sila tuloy lang maka-"Damoves" Oo, wala akong karapatan na ilayo sila sa taong nagugustuhan ko dahil wala namang namamagitan sa'min. Pero syempre, nagseselos din naman ako. Pwede mo naman sabihin sa'kin na may gusto ka din sa kanya e. Kasi nga, wala namang namamagitan sa amin. Gets mo? Di yung sinasabi mo wala pero kung mag-damoves ka sa kanya e, tinalo mo pa ko. Madali lang naman ako kausap e. 

Ewan. Gusto ko lang ilabas sama ng loob ko. Baka kasi mag-iba na naman ugali ko magkamali pa ko sa mga magiging desisyon ko.

Fail.

Kakatapos lang ng exam. And guess what? Ang baba lang ng score ko. Disappointing. Nainis talaga ako kanina. Nagsulat na nga ako ng notes, pero wala pa din akong naabsorb maski ano. Nakakaasara lang di ba? Parehas lang nagreview tsaka di nagreview. 

Sayang yung grade. Kung kailan finals na tsaka pa nagkaganto. Tss.

Finals.

Kanina. Nakuha ko na yung permit ko for Finals. Actually nagdadalawang isip akong kunin. Nung nakuha ko kasi sya sabi ko: "Whoa. Finals na talaga.. Parang kahapon lang nag-eenroll pa lang ako. Without knowing anybody. Stranger."

So yun. Bukas, finals ko sa Filipino 1. May nahiram akong notes pero di kumpleto. Okay na sana. Sana. Kaso may problema pa.

Di ko alam. Ang sakit sa puso. Priorities. Gumawa ka ng paraan pero.. Wala. Di sya sa'yo naniwala. Ikaw daw e, nawala. Akala niya. Akala lang niya.

Stress! What the?! Bahala na bukas. Kahit na ganto. Eeffort pa din ako. To prove na di ako yung iniisip na tipo ng tao. Nagkataon lang. It's a matter of life and death kumbaga.

So yun muna for today. I have to rest early and review. At papasok pa ko bukas para magawa ang misyon ko. Magawa yung akala niyang nakalimutan ko, at maipasa ang finals ko. Ayoko na mangamote. Kaya yan! 





*Kaya pala NATIN! Lahat TAYO.

Drama? Or..

Naisip ko minsan, pinagsisiksikan ko na ba sarili ko sa kanila?

Nagpasa ako kanina ng final exam ko sa literature. Short story. Kailangan lang e, magpasa ka ng isang short story, share it the class, explain and poof! May final exam ka na kaagad. Kumuha ako ng short story ko last night after what happen to me. So wala ako sa mood magbasa. Maski blogs di ako nagbasa. So I just copy+pasted the story and I print it without reading it. I told myself: "Bahala na."

So nung ako na yung nagstory telling, I was like. Bakit ganito yung story? It was a fable about a hawk who wanted to marry the she-hawk but the she-hawk refused because the hawk doesn't have any friends. So the hawk tried to find at least three friends. To make the story shorter, the hawk found the osprey, the tortoise and the tiger. So when the hawk returned to the she-hawked they eventually got married. (Yay.) And after a few months they had two cute little hawk babies. And they really love having them.

But one day two hunters came to the forest. They tried to hunt some animals but they failed. So, they rest under the hawk's tree and they built fire. The heat and smoke reached the baby hawks and they started to cry. The hunters heard the little hawks and they planned to catch them for food.The hawks heard them and were really worried about the safety of their babies. The she-hawk suggested that they seek help from their friends. The hawk went the Osprey and told her his problem. The Osprey said, “Go home and protect your babies. In the meantime, I shall tackle with the hunters”. The osprey divided into the river and then flew over the fire. The water from her wet feathers fell on the fire. She repeatedly dived into the river and flew over the fire. The water from her feathers put off the fire.

The hunters decided to light the fire again before getting the hawk babies. They started collecting the leaves and the twigs. However, as soon as they lit the fire again, the osprey put it off by diving into the river and letting the water from her feathers fall into the fire.

In the meantime, the hawk went to get help from the tortoise. When the tortoise heard about the hawk’s problem, he said to him, “Do not worry dear friend, I will be there in no time and tackle the hunters in my own way. In the meantime, go and protect your family”.

The hawk flew to the tree and the tortoise reached the tree. He went quite close to where the hunters were sitting and trying to light the fire again. The hunters saw the tortoise and one of them said, “Look there is a huge tortoise. Let’s forget about the hawks and catch this tortoise”.

The other hunter agreed and said, “Let’s tear our shirts and make a rope. We shall tie its one end to the tortoise and other to our waists. Then we will pull the tortoise with all our strength”. The other hunter liked the idea. Soon, they make a rope out of their shirts. They tied one end of the rope to the tortoise’s legs. Then, trying the other end to their waist, they could not pull the tortoise. The tortoise’s strength was much greater than the two hunters were together. It was tortoise who pulled the two men into the water.

Once, inside the water, it was very easy for the tortoise to drag them. Thus, the two hunters fell into the river. With great efforts, they cut the rope that was tied to their waist and swam back to the bank. They were now feeling very cold. They had lost their shirts. They thought of making a fire again.

Seeing those collecting leaves and twigs, the hawk was worried again. Now he flew to the forest and called his third friend, the tiger. He found the tiger at the edge of the forest. When the tiger heard the hawk’s problem, he immediately walked towards the riverbank.

The hunter had now lighted the fire and one of them was preparing to climb the tree to get the hawk babies. Just then, the tiger reached the tree. Seeing the tiger, the hunters ran from there and never came back again.

The hawk thanked all his three friends for their kind and timely help. He also realized that it is very important to have at least a few friends. The female-hawk had been very wise in advising the hawk to make friends before marrying him. (Just copy+paste the last part.)

Sabi ko sa isip ko. Meron ba kong atleast 3 friends na tutulong kung sakali? Yung di ka iiwan ano mang oras mo sila kailanganin? Kung kagaya nga sa 49 days na Korean series na iiyak sila para sa'yo. Iiyak ng totoo. Ewan ko ba. 

*Tama na 'to! Pakadrama lang.

I smile. I laugh... But there's still history.

"Para kang may laugh buttons Macy, daming pwedeng pagpilian.."

Sabi sa'kin ng isang classmate. Tuwang tuwa sila pag natatawa ako. 

Pero ngayon lang. Naisip ko.. Buti nagagawa ko pa tumawa. Dami kong problema and yet kung ano ano pa naiisip kong gawin.

"Ano ba yan Macy, nawalan ka na nga nagagawa mo pa lumandi."

Sinabi din yan sa'kin kanina. Di po ako literal na lumalandi. Yun nalang siguro yung way ko para mapasaya yung sarili ko. Maging in love kahit di in love. Labo ba? Ganun talaga, di ko din alam kung bakit.

Ano bang problema ko? Hmm.. Sabihin na natin lahat. Friends, Lovelife, Family and Myself. Oo. Pinaka malaki kong problema yung sarili ko. Di ko alam. Sabi hormones daw kasi.. (Shh.. it's a girl thingy.) Family, as usual. Misunderstanding. Dumadating na ko sa point na hindi ko dapat abutan. It makes me feel sick. Lovelife. Ewan ko ba, nalilito na ko. Friends, I don't know kung may tatagal. Dahil nga problema ko yung sarili ko.

"Love yourself before you love others."

Siguro yan yung sakit ko. Madalas mas iniisip ko pa yung iba kesa sa tunay na problema. Siguro insecurity ko na yan. Kulang sa attachments sa tamang tao. Takot mag-isa. 

I just hope na malagpasan ko tong struggle na pinagdadaanan ko ngayon. Sorry for being so emotional nowadays. I just hope maybe tomorrow, I'll be fine. And when that day comes. We shall laugh together with real happiness. 

Always Listen.

Hi Kids.

Bakit ba gustong gusto niyo gumala? Okay sige, alam ko enjoy gawin ang bagay na yan. Pero nag-eenjoy ba kayo kung mag-isa lang kayo? Hindi ko alam bat oo ang sagot ng iba sa inyo. I'll get this one straight to the point. This day made me see the real risks of going out without anybody.

My class ended early as usual. And I usually hang out with some friends during lunch time at the canteen. Kaso may klase sila after lunch so I stayed at the canteen. Nakatulog ako as usual. Yun nga lang inaya ako ni Melea na mag st-in sa klase niya since wala akong kasama. Pumayag naman ako expecting na mag-aabot kami nila Kim at Matthew dahil lalabas din sila ng 5pm. Mga 4:30pm, nagtext ako kay Kim telling her na nasa isang room lang ako at kasama ko si Melea. Then I thought nabasa niya agad yung message ko so kampante ako na hihintayin niya ko. Kaso unfortunately, late nabasa ni Kim yung message ko. She was already on her way home nung nabasa niya message ko. And so.. Di na kami natuloy. Pero matigas ang ulo ko. Nag lakwatsa pa din ako. Nakarating ako sa isang lugar na malapit sa school. (I won't mention the name, ask me personally kung gusto niyo malaman.) Actually di sya malapit sa school. Basta mahirap i-explain. At first I had a prompting na ilagay yung bag ko sa harap dahil backpack sya. But I ignored it. Meron akong dinaanang overpass and pagbaba ko, naisip ko icheck yung phone ko kung may nagtext at ipprepare ko na sana yung pera ko since gutom na ko. And that's the only time I noticed na.. Nawawala WALLET ko! Oo as in yung buong wallet which contains all of my money and yung mga resibo na tinatago ko dahil sa spelling ng pangalan ko, which I call them remembrance. Literally, namutla ako. Di ko alam kung anong gagawin ko. Pano ko uuwi. Ang malalapit lang sa kinalalagyan ko sila Melea at Kim. "Sakto may load ako, may pag-asa pa" sabi ko. I called Melea na nasa malapit na lugar lang. And eventually nagkita kami since I really need her dahil mas kabisado niya yung lugar. I tried to call a lot of friends na mauutangan para mapagtakpan yung pera na nawala sa'kin. Kaso walang pwedeng puntahan. Thanks to Melea for lending me an amount of money na makakauwi ako. Tapos na sana yung kwento. Akala ko.

I am still texting some friends hanggang sa makasakay kami ng jeep. Hoping na may mahihiraman pa din dahil dun nakasalalay yung pamasahe ko for the week. Kaso, all of a sudden someone snatched my phone. My mind tells me to run after it pero nanginig yung katawan ko sa nangyari. All I said was: Sy******t! wag ngayon! Kaso wala na kong nagawa. Seriously natakot ako. Natakot na ko bumyahe pauwi kahit na alam kong wala ng makukuha sa'kin. Pero kailangan.

Nasa byahe na ko nung pinagiisipan ko ko yung nangyari. Lahat ng nangyari simula nung nasa school ako. Naalala ko yung sinabi ni Kim: Uwi na Kid. Matulog ka na lang. How I wished na sinunod ko na lang sya. Since sya naman yung lagi kong kasama sa mga lakad ko, di ko alam kung bakit di ko man lang naisip na makinig. Matigas ang ulo. Di ko alam bat di ko nagawang sundin yung payo ni Kim. Warning na pala yun..

So Kids, always think about everything you do. Always listen to every word you will hear. kahit pa di mo magulang yan. Malay mo may ibig sabihin na yan. Ingat tayo. 

Plans.

Last Saturday, pauwi na kami ni Ate Nikki from St. Mary's College. Nagkukwentuhan kami about her personal stuffs which I don't want to mention here. (Personal nga diba?!) So habang naguusap kami, nakarating kami sa topic about settling down. In short, finding the right guy and eventually getting married. Nung kasama ko si Ate Nikki, I was taking the conversation lightly. I mean, oo I give her my full attention pero hindi ko masyadong napag-iisipan yung ibang bagay. And then bumaba na si Ate Nikki sa dapat niyang pagbabaan and I was left at the FX kasi malayo pa ko. Then dun ko naisip yung mga pinag-usapan namin. Ano ba talagang plano ko sa buhay ko? Ano nalang ang mangyayari sa'kin. Ganito nalang ba ko forever? So nag-isip ako ng plans, well they are not meant to happen in the exact manner i will mention them but at least may guide na ko.

• Next semester, magstart na ko na asikasuhin yung requirements ko for BYU. It might be Provo or Idaho. Kung saan ako ma-qualify.
• Probably next year maka-enroll na sa BYU syempre.
• After graduating college, approximately.. 24 years old na ko nun. I want to build my career kung saang field man ako mapunta during that time.
• In two years, gusto ko may mabili na ko sa sarili ko. It might be a house or I might establish my own business.
• Maybe 27 or 28? If destiny will give me the chance to meet the right guy. Maybe that's the only time that I would be settling down.

Guide lang yan. Hindi ko sinabing ganyan talaga ang mangyayari. Depende pa din sa nangyayari ngayon kung anong mangyayari bukas, at sa susunod pang mga araw.

Oh Hi Sunday.

Sunday ngayon. I mean kanina. So the usual is. Church and then duty lang sa work. But this day is different. Kim and I meet before I went to work. Seriously, we have business to do. But due to some circumstances, we can't make it anymore. The Saturday before that Sunday, I texted Kim kung magkikita pa ba kami ng Sunday dahil sa totoo lang mukhang wala na kaming dahilan para magkita pa. Pero.. Ting! Meron pa. Yung USB niya na sa akin. Lol, May maidahilan lang. Pero dahil sabi niya tuloy daw, edi tuloy. Sino ba naman yung ayaw mag-unwind bago magpastress? Hahaha! 

Anong ginawa namin? Wala. Kumain. Nag-ikot. Nagtrip. Sa totoo lang sa tatlong bagay na yan umiikot ang activities namin pag nasa labas. Lalo na kung dalawa lang kami. Ewan, nag-eenjoy naman kami e. O sadyang mababaw lang kaligayahan namin. 

The epic part is we had lunch sa Bon Chon. Second time na 'to. And this time nanghingi ng pangalan yun cashier. Ang nag-order si Kim pero sa'kin niya pinangalan. Just want to test kung tama yung magiging spelling ng pangalan ko kapag ibang tao yung nagsasabi. Kim did it once, so we tried to do it again. But unfortunately, we failed. Pagtingin namin sa resibo nakalagay: "MAYC" Okay. Literal ang pagkakaspell ng pangalan ko. Tawa nalang kami sa nabasa namin. May magagawa pa ba kami? Hahaha

So we just spent an hour or so strolling around. Pero di namin namalayan yung oras, kailangan ko na magtrabaho. Tapos na ang maliligayang oras. Nung una tinamad na ko pumasok. Pero dahil ayaw niya ko payagan mag-absent, wala na kong nagawa. Kailangan pumasok.

Dahil di ko feel magtrabaho ngayon, although my duty went well. Di na ko magkukwento since wala namang bago kanina. So nevermind.




*Bat wala daw pictures? Oh well ang hirap kumuha ng pictures ngayon. Next time na lang. Bawi ako. :D

Jealous. Me.

Jealous -  characterized by or proceeding from suspicious fears or envious resentment..

Recently, ang dali ko magselos. Pero oo, aminado ko selosa talaga ako. Ewan ko lang kung bat grabe ngayon. Bat ba nagseselos ang tao? Ako magseselos lang ako once na:

1. May ibang gusto yung gusto ko.
2. May kaibigan ako na kunwari di sya gusto, pero deep inside tinatago niya sa'yo. Kumbaga, pinaglalaruan ka niya.
3. Magkasama nga tayo, nasa iba naman attention mo. Thank you a.
4. Pinagmamalaki mo sa'kin na iba kasama mo at masaya ka kahit wala ako.
5. Mas pipiliin mo pa maglaro/magFB/gumawa ng ibang bagay kesa makasama ako.
6. May kausap kang iba, di mo ko kausap pero sabay tayong online di mo ko sinasagot sa PMs ko.
7. HIGIT SA LAHAT, NAKAKALIMUTAN MONG ANDITO KO PARA SA'YO AT SINASARILI MO PROBLEMA MO. IN SHORT.. ALAM MO NA YUN.

Maaari nating sabihin selfish ako. Pero gusto ko kasi ako magpapasaya sa'yo. Kasi never ako magkakaintensyons na paiyakin ka. Patatawanin kita. Pangingitiin. Ayokong may nalulungkot. Lalo na kung special ka sa'kin.

Madaming nagtatanong sa school. Sino ba kasi?! Si ano ba yan? Si ano. HINDI. walang nakakaalam maliban sa'kin. May makakaalam man. Hindi reader ng blog ko. Pero sya. Ewan ko kung binabasa niya blogs ko. Pero alam ko alam niya.

Basta sana lang dumating yung right time. Ganun din pala sya sakin. Kahit na, ganito lang ako... 

iTea. Pinatawa ako niyan.

Last Friday. I had an 8-hour duty sa work. 1-10pm. Nakapagbreak na ko mga 4:30pm. Sa tunay na buhay. Yep. I was craving for Milk Tea. I don't know why. Dammi kong nakakasalubong na may hawak na Milk Tea. Iba ibang store. Pero Milk Tea. So since it's my pay day. I decided to treat myself a large milk tea. 

Sinamahan ako nung crewmate ko. sabi pa niya: Macy, may milk diyan sa loob, 50% hanggang ngayon nalang try mo. Naisip ko naman. Bago "Daw" sa instead na dun ako bumili sa usual kong binibilan. Lumayo pa ko para hanapin lang yun. Nahanap naman namin. iTea. Di naman sya ganun kabago pero, bago sya sa mall na pinagtatrabahuhan ko. And guess what. Ang haba lang nung pila. Okay. Don't expect talaga na maiksi yung line. Ikaw kaya mag-sale ng ganun, imposibleng di ka pilahan. 

So what happen is that a group of students and a lady was ahead of the line. Expected matagal. Pero wow. Nawala yung mga studyante pero ang tagal lang ni ate.Narinig ko, wala na yung gusto na flavor ni Ate. Taro. So ako naman, pumili na ng flavor na sa tingin ko di mabenta. Caramel Milk Tea. Kaso  nung ako na. Okay, wala ng caramel. Ang available nalang e yung mga weird ang pangalan. Assam, oolam (I forgot the name.) White gourd, black sugar. What the hell. Ano yaaaann?! Pero for the sake na andun na ko at ang tagal ng pinila ko, um-order ako ng Assam.

Dire-diretso pa ko sa pagsabi ng: 50% sugar, 30% ice. Pero may masamang balita. Wala na daw sinkers. Yung yung mga pearl at kung ano man ang trip mong nasa ilalim nung tea mo. Edi sabi ko, anong available niyo na toppings? (Pambawi sa sinkers, pwede mo naman palubugin yung toppings diba?) Kaso sabi niya... Wala na po. :(

ewan ko ba kung matatawa ako o maiinis. Oo naiintindihan ko sya. Nauubos ang stocks. Kaya dahil dun, binili ko pa din. Malay mo maging customer ko sya in the future, tas magkataon closing na at wala na din kaming stocks. Uhh. wala lang. Naisip ko lang naman.

Sorry sa Low def na camera. Pero gusto ko lang ipakita na.. TAMA SPELLING NG PANGALAN KO. This is fopr the second time. Nakakatuwa lang. :D

I miss you!

It's been so long since my last blog! I hope basahin niyo pa din yung blog ko. Ano ba nangyari sa'kin? Madami. Sa sobrang dami di ko makukwento lahat. Nagkasakit. Busy. At madami pang iba. Sa ngayon busy pa kaya di pa ko makakapagblog regularly. Nag-entry lang ako to keep in touch with my readers. Kung  meron. Haha! 

Yun lang. Gusto ko lang sabihin na namiss ko kayomng lahat. As soon as di na ko busy, posts will be posted regularly. Thanks guys.

BYU-Idaho

Nagulat nalang ako sa sarili ko biglang kong naisip na gusto ko na asikasuhin yung application for BYU-Idaho. Although, working student pa din ang bagsak ko dun, okay lang. BYU kaya yun. Isa pa malaking opportunity na din na makarating ako dun.

BYU-Idaho, here I come.

"Salamat sa technology"

Ngayon lang ako nainis sa statement na 'to. Panget din pala ng virtual interaction. Kung kailan kailangan na andun ka. Saka ka wala. Ang hirap din pala nun. Minsan ka nalang maging concerned, yun nga lang you are miles away. Wala kang magawa. You tried to talk through technology pero alam mo sa sarili mo may kulang. Wala ka dun para patahanin sya. Wala ka kung kailan nag-iisa sya. Nasasaktan sya pero sa'yo doble. Nasasaktan ka dahil nasasaktan sya, at nasasaktan ka kasi wala kang magawa. Di mo maparamdam na andiyan ka para sa kanya. Ano mang oras. Sana. Di mo alam kung okay na ba talaga sya. Di mo alam kung ano yung nasa isip niya. Wala kang magawa.

Minsan lang ako nagkaroon ng mga kaibigan na kahit na magkalayo na kayo, di ka pa rin mapakali para sa kanila. Apektado ka. Naalala ko tuloy yung sabi sa isang Fan Page sa Facebook.

Kaibigan--Ang tawag sa mga kapatid mo sa ibang magulang.

Ngayon na lang ako naging ganto ulit. I guess naka-move on na ko sa dati kong kaibigan na binalewala lang ako. True friends will stay if they are worth keeping.

Drama. Wala kasing laman ang utak ko ngayon bukod sa pag-iisip kung anong sakit ko ngayon. At anong sakit ng mga tao sa paligid ko ngayon. Oh my..

Freaking me out.

WARNING: Medyo sensitive yung entry ko ngayon. 

Sanay ba kayo when someone of the same sex is uhh.. stealing a kiss from you? What the?! Sabi nung ibang natanong ko about sa mga sensitibong bagay na katulad nito, mararamdaman mo daw kung trip lang or kung may something sa ginagawa niya. Siguro totoo. Kasi ganun lang siguro kayo ka-close. Normal lang yung hug, beso-beso, pick-up lines. Pero bat kanina parang nag-iba pananaw ko. Kanina.

As usual nagduty ako kanina. Wala ng paliguy-ligoy 'to. I was at the FF station scooping an XL fries para sa customer ko and then someone just kissed me on the cheek. And I just said: "What the?!" And then I turn around para makita kung sino ang may sala--OMG! It was one of my crewmates na babae. Sya yung pinaka-touchy sa'kin. And she was just laughing nung makita niyang freaked out ako sa naganap. Di ko akalaing gagawin niya yun knowing her na may BF sya. Ewan ko lang. Bakit ganun? Anong nangyayari sa mga tao. OMG. Na-speechless tuloy ako.

Nakakawierdo tuloy magduty bukas. Omy.

POWERTRIP.

Di ako confident na maganda post ko ngayon. But anyway, magpopost na din ako. 


So ano na ba nangyari sa'kin after a week ng kabusyhan. Okay, I had my restday for this weekend at ganun din ang iba kong mga schoolmate. So, school lang kami for today. Dahil Saturday ngayon, madami sa klase ang naka-jeans and it was just like an ordinary weekend. So yun na, bigla nalang pumasok ang registrar ng school at nagwarla sa room. Lumabas daw sa classroom lahat--as in LAHAT ng students na di naka-uniform (college shirt) at naka-jeans. OMG! May karamihan kami na naka-jeans at walang kibo-kibo, pack-up at lumabas kami ng room. Deadma lang. Hahaha! sabi nga ng isang napalabas: "Okay lang pabor nga yun e." Ang kinalabasan sa canteen kami napadpad. But wait! There's more. May part 2 ang pang-wawarla ng registrar. Sinundan pa kami sa canteen at nagsermon. Na-special mention pa yung natatanging regular student sa amin. Pero.. Wala lang. Hahaha! Pasok sa kanang tenga, labas sa kaliwa. Bat namin dadamdamin yun. Hahaha!! Dahil wala naman kaming gagawin na dahil wala na kaming klase, naisip namin na lumabas. Kumain. Gumala.

First stop. Love Desserts.

Di ako kumuha nung picture. Sa google lang yan. 2 hours ng dessert all you can. Seriously, sa sobrang dami di ko alam uunahin ko. Hahaha! Pero ayun, di ko napansin na nakadami din pala kami. Haha! Ang di ko lang makalimutan yung Bubblegum and orange flavored na ice cream na pinaghalo namin ni Kim. Imagine kung anong lasa nun. At yung Caffe Americano na may jetlag. Oo, may jetlag galing states. 

After kumain naisip na namin na pumunta na ng SM Manila para sa cosplay. But unfortunately, umulan dahil na naman sa'kin. Alam niyo naman na siguro kung bakit. Pero buti nalang mga after 10 or 15 minutes, nakasakay na kami ng matiwasay sa jeep.

Dahil may jetlag yung kape kanina mukhang matindi ang naging tama sa'kin. Ang daldal ko sa jeep. Maski siksikan. tuloy lang ang daldal. Madaming gala na din ang nasamahan ko pero yung kanina lang yung pinaka madaldal ako. (Salamat nga pala kay Joker sa walang sawang pagtawa sa kalokohan ko.) Alam ko inaantok na sila dahil sa madami nga kaming nakain at alam kong nananahimik sila dahil sa isang pakiramdam na kailangan pigilin. Nararamdaman ko din yun, pero ewan. Nanaig ang kapangyarihan ng kapeng may jetlag. Daldal lang.

Pagkatapos ng ilang oras nilang kalbaryo sa kadaldalan ko, sa wakas! Nakarating na kami sa paroroonan namin. Pero medyo naligaw ata kami dahil di namin makita kung nasaan yung event na papanoorin namin. Salamat kay kuyang guard sa pagsabi kung saan yung cosplay. Nakarating naman kami. Anong ginawa namin? Nagpapicture, nanlait ng costumes at.. At.. Yun lang. Hahaha!!

Ayan yung iba sa mga nagcocosplay. Di namin alam at wala ng balak alamin kung anong nangyari sa kanila sa event. Ang importante nakapunta kami. Hahaha! Selfish.

Dahil nakakabagot. Nagkaayaan. Videoke. First stop sa Quantum, madaming tao. Second stop, World of Fun, madami pa ding tao. May waiting pa. Last stop, sa isang hub na nakalimutan ko kung ano yung pangalan. Di masyadong pansinin yung lugar kaya konti lang yung tao. At swerte. May bakanteng room para sa'min. At alam niyo na ang nangyari. Haha!

Bago umuwi, nagutom si Kim. Nagccrave sa street foods. Gusto daw niya ng fried isaw. Pero ang kinain namin kwek-kwek. Hahaha! Tig-eight kaming lahat. And ang result. Na-highblood daw siya. Haha! (Pagaling ka.) At sa wakas! Naisip na namin umuwi. Sabay sabay kami kasi iisa lang yung way na kailangan naming bagtasin. Pa-Fairview. wala kong magagawa, two rides ang tanging paraan para makauwi ako at mailimbag ang post ko na ito. Pagsakay na pagsakay at nang makabayad, zzzz. Tulog kaming tatlo nila Neo at Clem. Aminado ko, nalobat ako sa pinaggagagawa ko buong araw. At doon na natatapos yung kwento dahil tulog nga kami diba?!



Isang araw ng pagsasaya. Isang araw na binawi lahat ng pagod sa isang buong linggo. Natapos ang thesis defense, nagduty sa ospital at trabaho, gumawa ng assignment, nakipag-deal sa iba't-ibang klase ng tao. Isang araw ng pagsasaya, di na masama.

Untitled.

Sorry kung wala akong updates masyado recently. Gusto ko minsan mag-update kaso. Di ako inspired. Ayoko mag-update ng wala lang. Gusto ko may pinanghuhugutan. Para ramdam agad ng readers. Hopefully after ng entry na 'to maganda yung susunod. Abangan niyo nalang.

Epic day again.

After classes, I took a quick lunch and slept. Kailangan ko ng tulog para sa duty. Sakto, 12nn palang may 1 1/2 hours pa ko para matulog. So as usual sa canteen ako natulog. Nakaupo. After 1 1/2 hours, nagising ako pero wala sa wisho. Alam ko nagtatawanan sila Melea sa itsura ko at di ko alam kung ano yun. And then, to cover my bagong gising na mukha, sinubukan kong kapain kung nasan yung jacket ko. Inis pa kong nagsabi ng: "Asan na yung jacket ko!" sabi nila Melea: "Anong sinasabi mo?" And then naalala ko.. WALA AKONG DALANG JACKET KANINA! I was dumbfounded. EPIC. 

Pagdating ko sa work, kinakabahan ako magduty kasi sobrang lala ng ubo ko. As in, ubo talaga na di napipigilan. But despite of that. Tuloy lang ang trabaho. Ang masayang part, maaga akong pinagbreak. So maaga akong makakapagpahinga at sakto dumami yung tao. Iwas hassle. Tas naalala ko ililibre daw ako ng crewmate ko ng Milk Tea kasi katapat lang ng JB yung Chatime sa mall. So yun, ang napili ko yung Cocoa smoothie. Tas after ko mabili at makabalik sa crew room. Bigla ko lang naalala. MAY UBO PA KOOO! And take note. I have to finish the smoothie in 10 mins dahil kung hindi, male-late ako ng Break-in. Talo ko pa ang nakipagchallenge sa sobrang brain freeze. But luckily, nakapag-in ako ng 4:56. Ang time of break-in ko talaga ay 4:57. Miracle.

*BTW. Thank you Kiko sa Cocoa smoothie kanina, next time ulit. :)